Diablo Wiki
Advertisement


DiabloAl'Diabolos, Pan Grozy, jest najmłodszym z trzech Najwyższych Złych, a także głównym antagonistą i tytułową postacią serii gier Diablo, będąc jej imiennikiem.

Biografia[]

Podobnie jak w przypadku wszystkich Władców Piekieł, Diablo zrodził się z jednej z siedmiu głów wielkiego smoka Tathameta. Jego domeną w Płonących Piekłach było Królestwo Grozy.

Wieczny Konflikt[]

Jak wszystkie demony, Diablo brał udział w Wiecznym Konflikcie. Jednak Najwyżsi Źli rzadko współpracowali ze sobą, chociaż kiedy to robili, Diablo służył jako zwiastun ich gniewu. Jednym z przykładów tych rzadkich przypadków współpracy była piąta bitwa pod Diamentowymi Bramami. Właśnie wtedy, gdy wydawało się, że Najwyżsi Źli wygrają Wielki Konflikt, zwrócili się przeciwko sobie, walcząc o łupy, których jeszcze nie zdobyli. Dzięki tej niezgodzie w szeregach Piekła, Niebiosa były w stanie odeprzeć siły Piekieł.

Gniew anioła[]

Na jednym z pól bitewnych Diablo walczył z Imperiusem. Walczyli ze sobą ramię w ramię, aż Diablo skomentował wściekłość Imperiusa i zastanawiał się głośno, czy jego wróg nie boi się tego, jak aniołowie widzą w nim, kim naprawdę był. Imperius odpowiedział, że nie boi się niczego i kontynuowali swoja walkę. W tym momencie przybyli inni członkowie Rady Angiris i uwięzili Pana Grozy. Auriel i Tyrael zaproponowali pojmanie Diablo, bo jeżeli go zabiją to ten odrodzi się za pewien czas. Jednak rozwścieczony Imperius oświadczył, że z demonami można rozprawić się tylko krwią i zabił Władcę Grozy. W swoich ostatnich słowach Diablo zakpił z Rady Angiris z powodu jej rzekomej jedności.

Wojna Grzechu[]

Wieczny Konflikt ustał wraz ze zniknięciem Kamienia Świata. Jednak poprzez działania Vizjerei, demony dowiedziały się o istnieniu Sanktuarium i jego mieszkańców – stworzeń, które narodziły się z połączenia aniołów i demonów. Diablo poinformował swoich braci o istnieniu tego nowego świata. Wyczuwając uśpioną moc w ludzkości i rozumując, że można ją wykorzystać do własnych celów, Najwyżsi Źli rozpoczęli kampanię, aby nawrócić ludzkość na swoją stronę. W tym celu założyli Kult Trzech — pozornie życzliwą religię, która w rzeczywistości była przykrywką dla ich prawdziwych motywów. Każdy z Najwyższych przyjął swoje alter ego, aby zwolennicy oddawali im cześć. W przypadku Diablo był on znany jako Dialon, Duch Determinacji, reprezentowany w ikonografii przez barana. Mówiono, że „Dialon” przyniesie cel ludzkości.

Mroczne Wygnanie[]

Diablo i jego bracia utrzymywali istnienie Sanktuarium w tajemnicy przed Pomniejszymi Złymi, co wbiło między nich klin. To, że nadal interesowali się potencjałem ludzi po Wojnie Grzechu, również nie było dobre, a Pomniejsi Źli rozpoczęli bunt. Diablo i jego bracia zostali wygnani do Sanktuarium w tak zwanym Mrocznym Wygnaniu. Prawdę mówiąc, był to jeden z planów Najwyższych Złych, by skorumpować Kamień Świata i ludzkość. Podczas gdy Diablo i jego bracia siali spustoszenie przez kilka dziesięcioleci, ich obecność odkrył archanioł Tyrael, który utworzył zakon Horadrimów, aby znaleźć i schwytać trzech braci.

Z czasem zarówno Baal, jak i Diablo wyruszyli na zachód przez Bliźniacze Morza na pustynie Aranoch. Diablo później wkroczył do Khanduras, gdzie siał postrach i spustoszenie. Ponad dekadę po rozpoczęciu polowania Horadrimowie w końcu skonfrontowali się z Diablo i jego demoniczną armią. Pan Grozy został uwięziony w kamieniu dusz, który został ukryty w labiryntowym systemie jaskiń w pobliżu rzeki Talsande. Tyrael, pojawiając się po raz ostatni przed Horadrimami, pochwalił ich za zwycięstwo, ale oświadczył, że miejsce Diablo będzie musiało być strzeżone przez cały czas. Pozostali Horadrimowie zbudowali mały klasztor i szereg katakumb w jaskiniach.

Przebudzenie grozy[]

„Chwała i ofiara dla Diablo, Pana Grozy i Niszczyciela Dusz. Kiedy obudziłem mojego Mistrza ze snu, postanowił on przybrać postać śmiertelnika. Diablo próbował opętać ciało króla Leoryka, ale Mistrz wciąż był jeszcze zbyt słaby. Mój Pan potrzebował zakotwiczenia w tym świecie. Książę Albrecht – syn króla, tak prosty i niewinny, jawił się jako idealne naczynie dla mego Pana. Podczas gdy dobry król Leoryk oszalał wskutek nieudanej próby opętania przez Diablo, ja porwałem Albrechta i przyprowadziłem go przed oblicze mojego Pana. Czekam teraz na wezwanie Diablo i modlę się, abym został nagrodzony, kiedy w końcu objawi się jako Władca tego świata.” - Czarny Król, autorstwa arcybiskupa Łazarza

Ponad dwa wieki po uwięzieniu Pana Grozy w kamieniu dusz, szansa Diablo na wolność nadeszła w postaci króla Leoryka, który zawłaszczył katedrę i pobliskie miasto Tristram jako swoją siedzibę władzy. Wyczuwając, że wolność jest w jego zasięgu, Diablo wszedł w koszmary arcybiskupa Lazarusa (sługusa Leoryka) i zwabił go do ciemnego, podziemnego labiryntu pod katedrą. W swoim przerażeniu Lazarus poruszał po opuszczonych korytarzach, aż w końcu dotarł do komnaty kamienia dusz Diablo. Nie panując już nad swoim ciałem ani duchem, podniósł kamień nad głowę i wypowiedział słowa dawno zapomniane w królestwie śmiertelników. Lazarus rozbił kamień duszy na ziemi, a Diablo po raz kolejny pojawił się w świecie ludzi. Powiedział Lazarusowi o istnieniu Niebios i Piekieł oraz o Wiecznym Konflikcie, który toczył się między nimi, o Mrocznym Wygnaniu, Mefista i Baala oraz o jego zamiarze uwolnienia ich z ich więzień na Wschodzie. Lazarus został sługą Diablo.

Mimo, iż Diablo został uwięziony z kamienia duszy, wciąż był bardzo osłabiony po długim śnie i potrzebował "naczynia" w które mógłby się wkraść. Władca Grozy zbadał dusze mieszkające w mieście powyżej i wybrał najsilniejszą z nich — króla Leoryka. Przez wiele miesięcy król potajemnie walczył ze złą obecnością, która wypaczała jego myśli i emocje. Wyczuwając, że został opętany przez jakieś nieznane zło, Leoryk ukrył swój mroczny sekret przed kapłanami, mając nadzieję, że w jakiś sposób jego własna pobożna prawość wystarczy, by wyegzorcyzmować rosnące w nim zepsucie. Diablo zdarł z Leoryka sedno bycia i wypalił z jego duszy wszelki honor i cnotę. Lazarus również uległ wpływom demona, cały czas trzymając się blisko Leoryka. Król rozpoczynając wojnę z Zachodnią Marchią, był w stanie uwolnić swój dwór od wścibskich oczu, pozwalając Diablo przejąć pełną kontrolę nad swoją zmaltretowaną duszą.

Gdy Pan Grozy próbował wzmocnić swoją władzę nad oszalałym królem, odkrył, że dusza Leoryka wciąż z nim walczy. Chociaż kontrola nad oszalałym królem, którą sprawował Diablo, była niesamowita, demon wiedział, że w swoim osłabionym stanie nigdy nie będzie mógł całkowicie opanować swojej duszy. Władca demonów rozpoczął szukanie świeżego i niewinnego gospodarza w którym mógłby odbudować swoją siłę i grozę. Demon zrezygnował z kontroli nad Leorykiem i zaczął szukać w Khanduras idealnego "naczynia". Lazarus za rozkazem Diablo porwał Albrechta (syna Leoryka) i zaciągnął przerażonego młodzieńca w czerń labiryntu. Zalewając bezbronny umysł chłopca esencją czystego przerażenia, Diablo z łatwością zawładnął księciem.

Rządy grozy[]

Tristram zostało bez króla ani jego armii, a demony, które przywołał Diablo, przyniosły miastu kolejny smutek. Głęboko pod fundamentami zrujnowanego klasztoru Diablo posilał się strachem śmiertelników z wioski. Zaczął wykorzystywać swoją wyczerpaną moc, wiedząc, że czas jego zwycięstwa jest bliski. Jednak groza Diablo nie pozostała niekwestionowana. Trójka bohaterów – Aidan, Moreina i Jazreth – zeszła do labiryntu, by stawić czoła złu, które opanowało Tristram. Osiągając to, co Aidan później określił jako „próg samego piekła”, bohaterowie zmierzyli się z Diablo. Bitwa, która nastąpiła później, była desperacka, ponieważ Diablo nie tylko walczył z bohaterami fizycznie, ale także psychicznie, ponieważ Aidan był zmuszony walczyć z własnymi lękami. Jego motywacja podbudowała się, gdy pomyślał o swoim bracie Albrechcie. Aidan i jego towarzysze walczyli dalej, niszcząc demona. Ostatecznie sam Aidan zadał śmiertelny cios. Gdy obserwował rozpad formy Diablo, Aidan z przerażeniem zobaczył, że ciało Albrechta leży przed nim. Co gorsza, ponieważ Kamień Duszy Diablo został zniszczony przez Lazarusa, nie mógł powstrzymywać demona w nieskończoność. Aidan wierząc, że może pomieścić duszę Diablo, wbił sobie jego kamień duszy w czoło. Krew wypełniła jego wizję, szepty przeklętych odbijały się echem w jego uszach, a Aidan czuł, jak Diablo wydrapuje sobie drogę z mrocznych zakamarków jego duszy. Ale zrobił to. Diablo został powstrzymany. Przynajmniej tak się wydawało...

Mroczny wędrowiec[]

Choć Aidan zmagał się z obecnością Diablo, jego wola została zniszczona przez Pana Grozy. Dręczony swoimi doświadczeniami, szukał pocieszenia u Adrii, która zobaczyła w nim duszę samego Diablo. Spędzili wiele nocy za zamkniętymi drzwiami i dzięki temu połączeniu Adria zaszła w ciążę. Kiedy nadejdzie odpowiedni czas, ich dziecko stanie się kolejnym naczyniem Diablo. Wiele lat później Cain spekulował, że to był od początku plan Diablo, aby zwabić najsilniejszych bohaterów i znaleźć dla siebie nowego, idealnego gospodarza.

Ubrany w szaty wędrowca, Diablo zabrał swojego gospodarza na wschód, chcąc uwolnić swoich braci. Podróżując przez wschodnią twierdzę, Pan Grozy wezwał do siebie liczne demony, wypędzając Siostry Niewidzącego Oka z ich domu. W górach, które oddzielały Khanduras od Aranoch, Wędrowiec zrobił to samo z tawerną, oszczędzając tylko Mariusa, który wcześniej przeżył upadek łotrzyc. Wędrowiec skinął, a Marius podążył za nim na wschód, zawsze na wschód.

Słudzy Diablo[]

Diablo - Emblemat Diablo

Wykorzystując iluzję i strach jako swoją najpotężniejszą broń, słudzy Diablo są przerażającymi przeciwnikami. Zazwyczaj czekają, aż ich oponent okaże chwile słabości, by następnie zaatakować. Są równie niebezpieczni niezależnie od tego, czy czają się w mroku korytarzy, czy w twoich snach. To są lęki człowieka, które dzięki woli Diablo przybrały cielesną postać. Te koszmary czają się u progu percepcji śmiertelników od chwili ich narodzin i będą czaić się aż do ich śmierci.[1]

  1. Diablo (gra) (Podręcznik)
Advertisement